Ticker

10/recent/ticker-posts

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ!!Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΓΙΟ!!ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ!!Γερ. Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός!!Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν οι πρώτοι που απαρνήθηκαν την ειδωλολατρία του 12θεου!![ΕΙΚΟΝΕΣ vid]

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ!!Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΓΙΟ!!ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ!!Γερ. Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός!!Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν οι πρώτοι που απαρνήθηκαν την ειδωλολατρία του 12θεου!![vid] Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν οι πρώτοι που απαρνήθηκαν την ειδωλολατρία του 12θεου. Στην αρχαία Ελλάδα δεν χρειαζόταν να έχει κάποιος πολύ μυαλό για να απαρνηθεί την πίστη στις μυθοπλασίες για τον Δία και την Ήρα.... Και δεν χρειαζόταν καθόλου βία στην μετά Χριστόν εποχή -όπως ψευδώς ισχυρίζονται οι άθεοι- για να πιστέψει κάποιος ότι στην χριστιανική διδασκαλία αποκαλύπτεται ο Αληθινός Θεός!
Δεν είναι τυχαίο ότι πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, χωρίς να τους πιέσει κανείς, αρνήθηκαν την πλάνη της ειδωλολατρίας και της πολυθεΐας. 1. Ο ΞΕΝΟΦΑΝΗΣ ο ΚΟΛΟΦΩΝΙΟΣ (570-480 π.Χ.) τόλμησε να αρνηθεί την κρατούσα ειδωλολατρική θρησκεία της εποχής του και να διακηρύξει επίσημα: «Είς Θεός, εν τε θεοίσι καί ανθρώποισι μέγιστος ούτε δέμας θνητοίσι όμοιος ουδέ νόημα». Όμως «πάντα θεοί σ’ ανέθηκαν Όμηρος θ’ Ησίοδος τε… όσσα παρ’ ανθρώποισιν ονείδεα και ψόγος εστίν, κλέπτειν, μοιχεύειν τε και αλλήλους απατεύειν» (Ξενοφ. Απ.,11)! Τους θεούς (του 12θεου) θεωρούσε εξ ολοκλήρου αποκυήματα της ανθρώπινης φαντασίας, ανάρμοστα για τη θεία φύση. Υποστήριζε μάλιστα πως όσοι πιστεύουν ότι οι θεοί γεννήθηκαν, ασεβούν το ίδιοι με όσους λένε πως οι θεοί πεθαίνουν. 2. Ο ΗΡΆΚΛΕΙΤΟΣ (540-480 π.Χ.) επιζητούσε «εξαγνισμόν από τα είδωλα» και πνευματική λατρεία του θείου (Αποστ.5, Diels). Συνέλαβε την έννοια του ενός Θεού υποστηρίζοντας πως « Έν πάντα… εκ πάντων έν καί εξ ενός πάντα…ταυτό τε ζών καί τεθνηκός καί εγρήγορος καί καθεύδον καί νέον και γηραιόν… αγαθόν και κακόν -εν καί ταυτόν-» (Β΄ 50, 10, 88, 58). Καθιέρωσε την πνευματική έννοια του Λόγου ως την υπέρτατη αιτία των πάντων και ως τον πάνσοφο νου που συγκροτεί τον κόσμο και προνοεί γι’ αυτόν (Α 16). Υποστήριζε πως ο Ομηρος και ο Ησίοδος, αποδίδοντας στους θεούς κακίες και ανηθικότητες είχαν ολέθρια επίδραση στα ήθη των ανθρώπων. Ακόμη στηλίτευσε τον ανόητο ανθρωπομορφισμό, τόνισε την απόλυτη διαφορά ανθρώπου και Θεού (Αποσπ. 88) και απειλούσε όσους έκαναν ανίερες τελετές (Βακχισμός, ιερά όργια, ιερή πορνεία κλπ)
3. Ο ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ (610-564 π.Χ.) αποφάνθηκε πως το θείον είναι «αθάνατον καί ανόλεθρον», «περιέχει δε άπαντα καί πάντα κυβερνά» (Αριστ., Μεταφ. 203Β). 4. Ο ΕΜΠΕΔΟΚΛΉΣ (493-433 π.Χ.) καταδίκασε έντονα τον ανθρωπομορφισμό της αρχαιοελληνικής θρησκείας και όρισε ότι το θείον είναι πνεύμα (Β΄ 134) 5. Ο ΠΑΡΜΕΝΊΔΗΣ (5ος αιών π.Χ.) αρνήθηκε μετά βδελυγμίας τις απαράδεκτες αντιλήψεις της εποχής του για το θείο και αποφάνθηκε πως αυτό είναι πέρα από κάθε φυσικό φαινόμενο και ανθρώπινη σύλληψη. Το θείον είναι «ατεμές» και «ακίνητον» (Β΄ 23,24,26) 6. Ο ΑΝΑΞΑΓΌΡΑΣ (490-427 π.Χ.) απεφάνθη ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα αστέρια, δεν είναι θεοί, όπως πρέσβευε η ειδωλολατρική θρησκεία και η οποία απαιτούσε λατρεία γι’ αυτά, αλλά πύρινες μάζες. 7. Το ίδιο είχαν υποστηρίξει και ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης, ο Θαλής, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος. 8. Ο ΜΗΤΡΟΔΩΡΟΣ (5ος αιών π.Χ.), μαθητής του Αναξαγόρα, διακήρυξε πως «οι θεοί δεν είναι εκείνο που νόμιζαν όσοι τους έχτιζαν ναούς και τους προσκυνούσαν» (P. Decharme, «Ελληνική Μυθολογία» τομ. Α΄, σελ.286). 9. Ο ΠΡΩΤΑΓΌΡΑΣ (480-411 π.Χ.) θεμελίωσε την έννοια της απόλυτης υπερβατικότητας του θείου και σατύρησε την παιδαριώδη θρησκευτικότητα της εποχής του, γι’ αυτό οι φανατικοί ειδωλολάτρες αποφάσισαν να τον σκοτώσουν (Θ.Η.Ε., τομ. 10,692).
10. Ο ΗΡΌΔΟΤΟΣ (480-421 π.Χ.) δεν δίστασε να ασκήσει κριτική στο Μαντείο των Δελφών για ψεύτικους χρησμούς και στηλίτευσε την απαράδεκτη ιερή πορνεία (Ιστ. Ι. 199). Επίσης έγραψε ότι οι θεότητες των αρχαίων Ελλήνων ήταν αιγυπτιακής έμπνευσης. 11. Ο ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΣ και ο ΔΗΜΟΣΘΈΝΗΣ περιγελούσαν επίσης τις ανόητες μαντείες του δελφικού μαντείου (P. Dech., ό.π.). 12. Επίσης ο ΕΠΙΧΑΡΜΟΣ (530-440 π.Χ.) λοιδορούσε την αρχαία ειδωλολατρεία, διότι αυτή θεωρούσε «τούς θεούς είναι ανέμους, ύδωρ, γήν, ήλιον, πύρ, αστέρες» (Στοβ. Ανθ. 91,92). 13. Ο ΠΊΝΔΑΡΟΣ (522-446π.Χ.) στα περίφημα ποιήματά του απογύμνωσε τους θεούς από τις μυθολογικές γελοιότητες που προσβάλουν το θείο, (Πινδ. Ολυμ. Θ΄35) και (P. Dech., ό.π., σελ.7) και δεν έκρυβε τις μονοθείζουσες ιδέες του (Θ.Η.Ε., τόμ. 10, 393). 14. Ο ΠΡΟΔΙΚΟΣ (5ος αιών π.Χ.) υποστήριξε με πάθος πως οι άνθρωποι της αρχαιότητας, λόγω πλάνης, θεωρούσαν ως θεούς ό,τι ήταν χρήσιμο για τη ζωή τους, όπως ο ήλιος, η σελήνη, τα ποτάμια οι πηγές, τα ζώα, κ.λπ. (Ξενοφ. Απομν. 11,3) 15. Ο ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ (414-365 π.Χ.) διακήρυξε πως ο Θεός είναι ένας και απόλυτα υπερβατικός για τον ανθρώπινο νου. Αποκήρυξε την θρησκεία της εποχής του γιατί οι θεοί της ήταν θεοποιηθέντες άνθρωποι! (Cicero de Nat. Deor. I,II, 13). 16. Ο ΘΕΌΦΡΑΣΤΟΣ (372-287 π.Χ.) ζήτησε να πάψουν οι ανόητες ζωοθυσίες (ζωντανών ζώων), αφενός μεν από σεβασμό προς τα ζώα και αφετέρου, επειδή ο Θεός δεν έχει ανάγκη τέτοιες ταπεινές πράξεις (Θ.Η.Ε., τόμ. 6,415). 17. Ο ΕΥΡΙΠΊΔΗΣ (480-406 π.Χ.) χαρακτήρισε τις γελοίες για τους θεούς διηγήσεις των ποιητών «αοιδών δυστήνους λόγους» (Ευρ., Ηρακλ. Μαιν. 1346) και υποστήριξε πως «εί οι θεοί εισί κακοί ουκ εισί θεοί» (Ευρ., Βαλλεροφ. 23) με αποτέλεσμα να γίνει στόχος του φανατικού ειδωλολατρικού όχλου και να καταφύγει στη Μακεδονία!
18. Ο ΣΩΚΡΆΤΗΣ (469-399 π.Χ.) υπήρξε σαφώς μονοθεϊστής. Κατά κανόνα ομιλούσε για Θεό και σπανιότατα ομιλούσε για θεούς. Στους μαθητές του δίδασκε διαφορετική θρησκευτική πίστη, γι’ αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο ως «έτερα καινά δαιμόνια εισφέρων». 19. Ο ΠΛΆΤΩΝ (428-347 π.Χ.) φυγάδευσε κυριολεκτικά τον Όμηρο από την «Πολιτεία» του, διότι θεώρησε ότι οι ανήθικοί μύθοι για τους θεούς αποτελούν επιζήμια πρότυπα για τους νέους. Τόνισε εμφατικά ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος έπλασαν ψευδείς και ανάξιους μύθους για τους θεούς (Πολιτ. 368Α-383C). Αρνήθηκε ουσιαστικά την πατρώα ειδωλολατρική θρησκεία και προσηλώθηκε στην δική του ιδεατή θεότητα, το «Όντως Όν». Χαρακτηριστικά είναι τα εξής αποφθέγματα του μεγάλου φιλοσόφου, τα οποία προδίδουν τις μονοθεϊστικές αντιλήψεις του: «Ο δή Θεός ημίν πάντων χρημάτων μέτρον άν είη μάλιστα» (Νομ. IV 716e), «Ομοιούσθαι Θεώ» (Πολ. 613Β), «Ο Θεός έχει ταίς χερσίν αυτού τήν αρχήν, το μέσον και το πέρας πάντων των όντων» (Νομ. Δ 713e).
20. Ο ΑΡΙΣΤΟΤΈΛΗΣ (384-322 π.Χ.) όρισε το θείον ως «τό πρώτον κινούν ακίνητον», ως «Νόησιν Νοήσεως» και ως «Ζώον αΐδιον άριστον» (Μεταφ. 1072, Β΄ 29) ορίζοντας έτσι την πίστη του σε μία υπερβατική αρχή. Υπεράσπισε την ενότητα της θείας ουσίας ως εξής: «ουκ πολυκοιρανίη εις κοίρανος» (Μεταφ. 1076Α). Αρνήθηκε κατηγορηματικά τις ανόητες περί θεών πίστεις της αρχαιοελληνικής θρησκείας και γι’ αυτό κατηγορήθηκε για αθεϊσμό!
21. Οι ΣΤΩΙΚΟΊ , ακολουθώντας την διδασκαλία του ΖΉΝΩΝΑ καθιέρωσαν την πίστη στον ένα Θεό και ερμήνευσαν τους μύθους του Ομήρου αλληγορικά (P. Nilsson, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Αθήναι 1977, σελ 304). 22. Αρνητές της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρησκείας υπήρξαν ακόμα ο ΚΑΡΝΕΆΔΗΣ , ο ΘΕΌΔΩΡΟΣ ο ΚΥΡΗΝΑΊΟΣ , ο ΛΕΎΚΙΠΠΟΣ , ο ΔΗΜΌΚΡΙΤΟΣ , ο ΕΠΊΚΟΥΡΟΣ και όλοι οι σοφιστές, οι κυνικοί και οι στωικοί φιλόσοφοι.
Το τελειωτικό κτύπημα στην αρχαία θρησκεία, το έδωσε ο ΕΥΉΜΕΡΟΣ ο ΜΕΣΣΉΝΙΟΣ (317-297 π.Χ.) ο οποίος διατύπωσε τη θεωρία η οποία έγινε τελικά ευρέως αποδεκτή, πως οι θεοί της αρχαιοελληνικής θρησκείας ήταν κάποιοι επιφανείς άνθρωποι της παλιάς αρχαιότητας, τους οποίους οι άνθρωποι λόγω αμάθειας θεοποίησαν!